Czarny łabędź

Reżyseria:
Darren Aronofsky
Obsada:
Natalie Portman, Mila Kunis, Vincent Casse

„Czarny Łabędź” jest to film w reżyserii Darren'a Aronofsky'iego. Główną rolę w filmie odgrywa Nina Sayers ( Natalie Portman) młoda baletnica, która cały czas się kształci i świetnie tańczy. Mieszka z apodyktyczną matką, która zrezygnowała ze swojej kariery ze względu na mała Ninę, dlatego też dziewczyna chcąc to wynagrodzić matce robi ze swojego ciała perfekcyjne narzędzie. Kieruje nad każdym swoim ruchem i gestem, chce być idealna , perfekcyjna i właśnie ta perfekcyjność zaprowadzi ją do zguby. Gdy dowiaduje się, że początek sezonu będzie otwierał spektakl „ Jeziora łabędziego” ona pragnie grać główną rolę w tym przedstawieniu. Wie, że nie będzie to łatwe i napotka wiele przeszkód. Jednak ona nie poddaje się, dzielnie walczy, ćwiczy na sali treningowej. Jednak do perfekcji nadal jej wiele brakuje. Trener powtarzał jej, że żeby być idealnym trzeba zatracić się w tym co robi a Ninie przychodziło to z ogromną trudnością. Ona zawsze była grzeczną poukładaną dziewczyną nie sprawiającą problemów. Wszystko zmienia się po poznaniu dziewczyny imieniem Lily. Nina zmienia się pod jej wpływem, zaczyna obawiać się, że może stracić rolę Królowej Łabędzi i robi wszystko by wypaść jak najlepiej. Chce być najlepsza, perfekcyjna dla siebie, dla swojej matki, dla trenera. Ninie podczas wielkiego dnia udaje zatracić się w tańcu. Jest perfekcyjna, doskonała, dostaje owacje na stojąco.

Cóż z tego, skoro dramat jest blisko ... Była najlepsza z najlepszych i to ją zgubiło.

Film pokazuje nam, że jeśli będziemy dążyli w życiu do jakiegoś celu to jesteśmy w stanie go osiągnąć niestety musimy jednak też być w tym wszystkim rozważni gdyż nasz upór i zawzięcie może nas zgubnie poprowadzić. Cel, który wówczas osiągniemy może być naszą ostatnią rzeczą jaką zrobimy w naszym życiu.

Patrycja Bańkowska, IIIe

Analiza ankiety

Niedawno przeprowadziliśmy ankietę na temat oglądalności filmów. Chcieliśmy się dowiedzieć, jak często młodzież ogląda filmy, jakie to filmy, czy chodzimy a raczej jeździmy do kina. 

Wyszło tak:

Analiza badań ankietowych

W ankiecie wzięło udział łącznie 61 osób Wyniki w poszczególnych pytaniach przedstawiają się następująco:

1.Najpierw zapytaliśmy o to czy młodzież była kiedyś w kinie. Wszyscy odpowiedzieli: TAK

2.Poszliśmy za ciosem i zapytaliśmy o to, jak często młodzież bywa w kinie? Na to pytanie uczniowie odpowiedzieli następująco:

- RAZ W TYGODNIU – 0 osób

- RAZ W MIESIĄCU - 6 OSÓB

- RAZ NA KWARTAŁ -  15 OSÓB

- RAZ W ROKU - 25 OSÓB

- RZADZIEJ - 15 OSÓB 

3. A jakie filmy lubimy najbardziej?

SENSACYJNE – 13 osób

KOMEDIOWE – 54 osoby

DOKUMENTALNE – 6 osób

HORRORY – 34 osób

ANIMOWANE – 9 osób

4. Zapytaliśmy tez o tytuły filmów jakie uczniowie znają, lubią i pamiętają 

 

 Filmy oglądane przez uczniów to:

Kochaj i tańcz – 5 osób - Klątwa III

Z podniesionym czołem - Ostatni władca wiatru

Z zimną krwią - Rango

Klątwa II – 6 osób - Wrota do piekieł

Tekken - Król Lew

Shrek Forever - Robocop 2

Polowanie na czarownice - The Hant Locker: W pułapce wojny

Zmierzch – 4 osoby - Super zioło

Dziś 13 jutro 30 – 2 osoby - American Pie 6

Park Jurajski - The game

Śniadanie do łóżka - Unborn: Nienarodzony

Dom woskowych ciał - Niezniszczalny

Ciacho - American Pie

Projekt dziecko - Galerianki

Suche majtki na dnie morza – 2 osoby - Niewierny

Los numeros - Martwa cisza

Poznaj moich Spartan – 7 osób - Historia Kopciuszka

W stronę słońca – 2 osoby - Niepokój

Bad Boys II - Sierota

Alvin i wiewiórki – 2 osoby - Cube Zero

Oh Karol 2 – 4 osoby - Sala samobójców

Trzynaście duchów - Księżyc w Nowiu

Śluby panieńskie - Zaćmienie

Motor - Jaja w tropikach

300-stu – 3 osoby - Nie zadzieraj z fryzjerem – 2 osoby

Sekspedycja - Bruce Wszechmogący

Harry Potter - Pan Niania

Seriale oglądane przez uczniów :

W 11-Wydział Śledczy - Nie igraj z aniołem

Na wspólnej - Osaczona

Barwy Szczęścia - Morze miłości – 2 osoby

Rodzinka. Pl – 2 osoby - Prosto w serce – 2 osoby

Pierwsza miłość - Piąty bieg To Gear – 2 osoby

Carly i Victoria znaczy zwycięstwo -

Linia życia

Hotel 52

Pamiętniki Wampirów – 2 osoby 

5. Bylismy też ciekawi jak oglądacie filmy 

Wynik są następujące:

W telewizji – 49 osób

Na DVD – 18 osób

W kinie – 0 osób

6. Uczniwie zapytani o to jaki aktor robi na nich największe wrażnie odpowiadali następująco:

Nie udzieliło odpowiedzi 18 osób

Nazwisko aktora i imię wraz z uzasadnieniem napisało 32 osoby

Samo nazwisko aktora napisało 11 osób

Aktorzy, którzy robią duże wrażenie swoją osobą na uczniach to:

Arnold Schwarzenegger

Cezary Pazura – 4 osoby

Leslie Nilsen

Jackie Chan – 2 osoby

Eddie Murphy

Piotr Adamczyk – 3 osoby

Bogusław Linda

Maite Perroni- 2 osoby

     Andrzej Młynarczyk

Artur Żmijewski

Bruce Willis

Vin Diesel

Miley Cyrus

Borys Szyc – 2 osoby

Robert Pattinson – 3 osoby

Johny Deep

Anne Hathaway

Resse Wtherspoon

Taylor Launter- 2 osoby

Johny Bravo

Bruce Lee – 2 osoby

Paul Walker

Steven Seagal – 2 osoby

Różowa Pantera

Anna Mucha

Filip Bobek -2 osoby

Paul Wesley – 4 osoby

Tomasz Karolak

Jet Li

Witold Pyrkosz

Paweł Wasilewski

7. Pytanie dotyczyło tego, dlaczego podczas lekcji nauczyciele rzadko używają filmu jako środka dydaktycznego?

Najczęstsze odpowiedzi jakie padały wśród ankietowanych były takie, że nauczyciele nie chcą tracić czasu lekcji na filmy. Są zbyt długie a lekcje za krótkie, więc lepiej jest po prostu wytłumaczyć niż obejrzeć film tracąc kilka lekcji i potem okazuje się, że i tak z filmu mało zrozumieliśmy. Drugim powodem jest to, że oglądając filmy nie używamy naszej wyobraźni i niczego tak naprawdę się nie uczymy, bo nie czytamy, nie ćwiczymy poprawnej wymowy, budowania zdań. Częstym powodem jest również to, że uczniowie zamiast oglądać film zajmują się czymś innym.

Takie jest zdanie uczniów. Może kiedyś poznamy zdanie nauczycieli?

Patrycja Bańkowska klasa IIIe

Marcin Włodarski - opiekun

"Sala samobójców"

Podczas seansu w kinie panuje absolutna cisza. Nikt na nikogo nie patrzy, nie słychać siorbania coli i chrupania popcornu. Wszyscy są pochłonięci obrazem wyświetlanym na ekranie. Po zakończeniu filmu przez długą chwilę żaden z widzów nie wstaje z miejsca, nic nie mówi. Co wywołuje takie poruszenie? Najnowszy film w reżyserii Jana Komasy „Sala samobójców”.

Główny bohater filmu, Dominik, jest dzieckiem szczęścia. Ma bogatych rodziców, którzy zapewniają mu wszystko czego potrzebuje, wielu znajomych, powodzenie u dziewczyn. Jest w trakcie przygotowań do matury, gdy spotyka go upokorzenie, traci znajomych, reputację. Jego idealny dotąd świat burzy się a on, nieprzygotowany na coś takiego, zostaje dotknięty podwójnie.

Jednocześnie w internecie poznaje Sylwię – tajemniczą dziewczynę, która wprowadza go do tytułowej sali samobójców, której jest przywódczynią. Przebiegła, niebezpieczna, karmi się emocjami i doskonale manipuluje ludźmi, a Dominik zakochując się w niej staje się jej kolejną ofiarą. Chłopak przestaje chodzić do szkoły, zamyka się w pokoju i zatraca zdolność odróżniania świata rzeczywistego od wirtualnego. Rodzice, pochłonięci pracą i robieniem kariery, nie zauważają co się dzieje z ich synem. Dopiero jego próba samobójcza zaczyna otwierać im oczy na problem. Mimo szukania pomocy u najlepszych specjalistów są bezsilni. To właśnie ta ich bezradność szokuje. To, że nie potrafią pomóc swojemu dziecku, bo tak naprawdę wcale go nie znają. Za wiele czasu poświęcili sobie, gdy psychiatra pyta ich o ulubione rzeczy Dominika nie umieją odpowiedzieć, czują się zmieszani.

„Sala samobójców” to naprawdę dobry film. Mocny, zaskakujący, zapadający w pamięć, wywołujący emocje, kontrowersyjny. Ale dobry. Zarówno ze strony fabularnej jak i technicznej. Łączy gatunki, miesza sceny grane w życiu i rozgrywające się w świecie awatarów. Zaryzykuję nawet stwierdzenie, że jeden z najlepszych współczesnych polskich filmów. Miła odmiana po mdławych komediach romantycznych dominujących w rodzimym kinie.

Co niesie ze sobą ten film? Przestrogę przed ciemną stroną internetu, tym, że nigdy nie wiesz z kim masz tak naprawdę do czynienia? Morał dla rodziców, by rozmawiali z dziećmi, by poświęcali im uwagę? Może prawdę z stylu „Pieniądze nie ochronią cię przed nieszczęściami” ? Czy po prostu pokazuje, jak drobne rzeczy potrafią całkowicie odmienić życie? Jest to o strachu? Potrzebie akceptacji czy miłości?

Tu kończy się moja rola. Czas na ciebie, drogi czytelniku. Idź obejrzeć „Salę samobójców” i zastanów się, co ten film przekaże tobie. Bądź odważny, nie stchórz przed przeżyciem czegoś. 

Reż. Wiesław Komasa

Obsada:Jakub Gierszał, Roma Gąsiorowska, Agata Kulesza, Krzysztof Pieczyński


Karolina Zychowicz 

"Zmierzch"

"ZMIERZCH"

W miniony weekend mogliśmy oglądać w telewizji uwielbiany przez nastolatki film pt. "Zmierzch"w reżyserii Catherine Hardwicke. Film ten opowiada o losach młodego wampira, który zakochuje się w zwykłej dziewczynie. Ich znajomość na początku była dziwna przystojny wampir imieniem Edward Cullen unikał Belli lecz w końcu miłość zwyciężyła ich wszelkie obawy i zakochali się w sobie. Dalsze ich losy zostały opisane w trzech tomach książek, a nastolatki oszalały na punkcie przystojnego wampira Edwarda Cullena - w tej roli Robert Pattinson. Jesli ktoś lubi filmy o zakazanej miłości i szczęśliwym zakończeniu to film ten jest stworzony dla niego.

Patrycja Bańkowska

"Ostry film zaangażowany", filmy uczniów

W końcu udało się zebrać siebie i sprzęt. 11 marca obejrzeliśmy dwa filmy nakręcone przez uczniów naszego gimnazjum. "Wielka improwizacja" to rzeczywiście film kręcony na "żywca". I o to też chodziło. Potem autorzy dodali coś od siebie w postaci montażu i wyszła wariacja na temat zimy, tworzenia i zabawy po tworzeniu.

Wojtek Komorowski, Cezary Maćkiewicz, Małgosia Jędrych, Marta Brzozowska, Patrycja Sikora, Damian Gurzyński to twórcy pierwszego filmu improwizowanego w gimnazjum.

Z kolei film "Wiem wszystko o czworonogach" zdaje się być parodią wywiadu. Dziś media podają nam na swojej ekanowej tacy wywiady na różne tematy, robi się programy mające na celu promocję często banalnych światów. Katarzyna Puwalska i Marzena Krystek dodały coś od siebie do świata programów "popularnonaukowych".

Po emisji rodzimych "produkcji" obejrzeliśmy "Ostry film zaangażowany", czyli animację Juliana Antonisza z 1979 roku nalezącą do zestawu Filmoteki Szkolnej.

 

Pan Jacek Włodarski pomógł Włodarskiemu w podłączeniu kabelków na czas, za co dziękujemy!

 

„Z punktu widzenia nocnego portiera”, Krzysztof Kieślowski

Czy można kogoś ośmieszyć moralnie, by ukazać prawdę o świecie? Jest to najgorsza rzecz i krzywda jaką można wyrządzić drugiemu człowiekowi, a właśnie na tym opierał się film dokumentalny Krzysztofa Kieślowskiego. Chciał on pokazać jak wyglądało życie w czasach PRL-u i wykorzystał do tego właśnie nocnego portiera. Marian Osuch, tak właśnie nazywał się ten człowiek, który opowiadał o życiu w PRL-u. Opowiedział nam on jak według niego wygląda to życie i jak on patrzy na niektóre sprawy. Najważniejsze były dla niego regulaminy a nie ludzie. On po prostu przedstawił swoje poglądy, co o tym wszystkim myśli, nie wiedział, że zostanie to tak przedstawione i że zostanie wykorzystany przez reżysera i upokorzony. Marian Osuch nie był złą osobą, został po prostu tak przedstawiony. Twierdził on, że powieszenie kogoś publicznie było by dobrą przestrogą przed czynieniem zła. Krzysztof Kieślowski wykorzystał to, co mówił o sobie portier i stworzył film montując go tak, by stworzyć wymyślony przez siebie obraz człowieka. Portier ten jest tu jakby alegorią systemu socjalistycznego, który redukuje człowieka do podstawowych potrzeb i myślenie czyni schematycznym. 

Szkoda tylko, że przedstawiając go posłużył się on do tego człowiekiem, który został wykorzystany nie wiedząc tym nawet. Można ukazać prawdę i jest jak najbardziej słuszne ale nie można ukazywać prawdy kosztem drugiego człowieka bo jest to zwyczajnie niemoralne.

"Schody", Stefan Schabenbeck

Recenzja filmu „Schody”

Reżyserem filmu pt. „ Schody” jest Stefan Schabenbeck. Film ten powstał w 1968 roku. Tytułowe „ schody” są symbolem, który można interpretować w zależności, kto jak je widzi i odbiera. Film ten obrazuje, że aby coś osiągnąć w życiu czy dojść do jakiegoś celu, trzeba się wiele natrudzić i pokonać bardzo długą drogę , która na początku może i wydaje się łatwa i przyjemna, ale potem jest trudna do ukończenia. W rezultacie okazuje się, że po osiągnięciu jakiegoś celu zamieniamy się w kolejny schodek i jesteśmy utrudnieniem dla drugiej osoby, która także chce pokonać tę drogę i coś zdobyć. Jeśli chcemy osiągnąć sukces czy zrobić karierę np. w życiu osobistym musimy dołożyć do tego wielu starań. Być sumiennym w wypełnianiu swoich obowiązków, zadań, i prac jakie zostały nam dane na okres sprawdzenia jak się z nich wywiążemy. To wszystko prowadzi nas do naszego sukcesu, który po ciężkich staraniach osiągniemy. A potem okazuje się, że teraz my jesteśmy utrudnieniem dla innych osób, które zaczynają dążyć do swoich sukcesów życiowych. W ten sposób wszystko zaczyna się powtarzać od początku a schodów za każdym razem robi się coraz więcej i więcej, i jest coraz trudniej.  

Cała sceneria trzyma w napięciu mimo, że scena cały czas się powtarza. Spowodowane jest to ścieżką dźwiękową, która jest wspaniale dobrana do filmu. Film jest sam w sobie skromny, nie ma żadnych kolorów czy dodatków. To prosty czarno-biały obraz, w którym nawet postać przemierzająca setki tytułowych schodów niczym się szczególnym nie wyróżnia. Dzięki temu film zyskuje uniwersalny wymiar. Nietrudno utożsamić się z bohaterem bez względu na to, jakiej narodowości jesteśmy, gdzie mieszkamy.

Patrycja Bańkowska